یک درد بس است برای قبیله‌ای

من وارث دردهای یک قبیله‌ام. وارث تنهایی‌هایشان. .... من وارث تنهاییِ تنهایان قبیله‌ام هستم. من وارث تنهایی‌های یک قبیله‌ام چه آنهایی را که دیدم، حس کردم و شناختم، چه آنها که مثل من درد و تنهایی‌شان را توی دلشان نگه داشتند و عنوان نکردند، اما برای من به ارث گذاشتندش .... از تنهایی و درد هر کدامشان، یک رگ به عنوان نماینده توی پیشانی‌ام هست، از پیشانی‌م راه می‌گیرند و میروند تا پشت سرم، تا بصل النخاع، مرکز تنفس، همین است که من هر روزه، یک ساعتهایی تنگی نفس میگیرم. درد و تنهایی قبیله‌ام گیر میکند و راه نفسم را می بندد...