کوتاه و بلند

بعضی آدمها، تپه‌های کوچکی هستند که به راحتی می‌توانی فتـــــــــــح‌شان کنی. اصلا آنقـــــدر کوچکـــــند که نمی توانی اسمش را " فتح " بگذاری. بیشتر مثل  کوه‌نوردی ساده‌ی یک صبح جمعه‌اند. به راحتی، پرچمت را می‌بری فرو می‌کنی روی قله‌ی عقل یا حتی دلشان، افتخاری هم ندارد، هیجان خاصی هم برای فتحشان نداری. از این پایین هم که نگاه‌شان می‌کنی، شکوه چندانی ندارند. ساده، آسان، معمولی و کسالت بار.

اما بعضی دیگر نه ...
هر چه می روی نمی رسی. پیچیده و سخت‌ند و البته جالب و هیجان‌انگیز.
اگر هم خدا خواست و فتحشان کردی تا آخر عمر به خودت افتخار می‌کنی.
پرچمت را که می‌کوبی، انگار همه ی دنیا را بهت داده‌اند، ترکیبی می‌شوی از احساسات خوب، هیجان، امنیت، افتخار و... اما حین فتحشان باید محتاط بود، کوچکترین اشتباه، سقوط مرگ‌باری را به دنبال دارد. سقوطی که وسوسه‌ی فتح هر قله‌ی دیگری را درونت می کشد ...